Δεν έχει ουσία να περιγράψω γιατί δεν περάσαμε φέτος στον
τελικό της Eurovision.
Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία να αναφερθώ εκτενώς ούτε στη
σκιώδη και άνευ ψηφοφορίας «επικράτηση» την τελευταία στιγμή του τραγουδιού της
Γιάννας Τερζή, λόγω γραφειοκρατικού εμποδίου στις δισκογραφικές που
εκπροσωπούσαν τις άλλες δύο συμμετοχές του ελληνικού τελικού, ούτε στη φτηνή,
ανέμπνευστη παρουσίασή μας στον χθεσινό ημιτελικό. Διαγωνισμός τραγουδιού
είναι, κιτς πανηγύρι για πολλούς, οπότε ας υποθέσουμε ότι όντως η συμπαθέστατη,
κατά τα λοιπά, Γιάννα Τερζή έκανε ό,τι μπορούσε με τα μέσα που της παρείχαν.
Αυτό που έχει πραγματικά νόημα είναι να ειπωθούν δυο πράγματα
για τις μεθόδους της ΕΡΤ, με αφορμή τον συγκεκριμένο διαγωνισμό, μιας ΕΡΤ που
βαδίζει από το κακό στο χειρότερο, μιας ΕΡΤ που το πρόγραμμά της δεν αφορά
κανέναν και το πληρώνουμε αδρά όλοι μας, δυο πράγματα που κατά βάση είναι πλέον
γνωστά, όμως εν προκειμένω, θεωρώ απαραίτητο να τα κοινοποιήσω, επειδή αφορούν
εμένα προσωπικά, αλλά και το Μέσο που εργάζομαι εμμέσως.
Μπορεί ο διατεταγμένος
μεσαίωνας μέσα στον οποίο ζουν και εργάζονται κάποιοι υπάλληλοι της ΕΡΤ και η
προσπάθεια για καθημερινή προπαγάνδα υπέρ της κυβέρνησης να μην τους επιτρέπουν
καν να γνωρίζουν ότι είμαστε το πρώτο μεγάλο site στην Ελλάδα που κάλυψε τη
Eurovision όπως του ταιριάζει: με χιούμορ και live blogging, fun περιγραφές
χωρίς σοβαροφάνεια- σαν ένα μεγάλο πάρτι με φίλους.
Η αίτηση ήταν εντός προθεσμίας, έγινε τις πρώτες μέρες που
άνοιξε η σχετική πλατφόρμα και απορρίφθηκε έπειτα από εβδομάδες με
αυτοματοποιημένο μήνυμα. Ακολούθησε ένας πραγματικός αγώνας για να έρθουμε σε
επαφή με τους υπεύθυνους της ΕΡΤ και να λάβουμε μια επίσημη εξήγηση για τους λόγους
της απόρριψης. Μασημένα λόγια για «πάρα πολλές φετινές αιτήσεις» ήταν η αρχική
τους αντίδραση, που φυσικά θα ήταν κάπως κατανοητή αν δεν γνωρίζαμε ότι
διαπιστεύσεις έχουν δοθεί μέχρι και σε συναδέλφους από web radios, σε bloggers
και σε δημοσιογράφους που αρθρογραφούν σε Μέσα σχεδόν άγνωστα στο κοινό, με
ελάχιστη επισκεψιμότητα.
Ωστόσο κρίθηκε σωστό να μη δοθεί διαπίστευση στη LiFO
των 4 εκατομμυρίων μοναδικών μηνιαίων επισκεπτών και να μη δοθεί καμία εξήγηση
επ' αυτού. Για διαφάνεια, προφανώς, ούτε λόγος, καθώς η ΕΡΤ δεν ανακοινώνει
επίσημα τη λίστα των δοθεισών διαπιστεύσεων.
Συνεπώς, το «να βολέψουμε, μωρέ, τα φιλαράκια μας, να πάνε ένα
τσάμπα ταξιδάκι», η τυπική και χρόνια παθογένεια του ελληνικού δημοσίου στάθηκε
ισχυρότερη από την όποια επιδραστικότητα και δημοφιλία ενός Μέσου. Βέβαια, ο
κύριος Παναγιώτης Τσολιάς, Διευθυντής Εταιρικής Επικοινωνίας της ΕΡΤ και
αρχηγός της ελληνικής αποστολής με είχε αρχικά καθησυχάσει ότι το ζήτημά μου
«θα λυθεί», έπειτα από σχετικό μου mail στην EBU που ακολούθησε μετά από μία
εβδομάδα προσπαθειών να επικοινωνήσουμε μαζί του, κατά τη διάρκεια της οποίας
μας αγνοούσε επιδεικτικά. Στη συνέχεια, φυσικά, εξαφανίστηκε – υποθέτω λόγω
φόρτου εργασίας, μια και αυτή η εβδομάδα όντως έχει δουλειά (και τηλεθέαση) για
την ΕΡΤ.
Μπορεί να φταίνε οι φορές που η LiFO έχει στηλιτεύσει τις
πρακτικές και την κατάντια της ΕΡΤ. Μπορεί να φταίει το προ διμήνου άρθρο μου
όπου εξηγούσα γιατί πιστεύω ότι θα νικήσει το Ισραήλ, χωρίς να κάνω κάποια
σχετική αναφορά ή υποστήριξη στην ελληνική συμμετοχή. Μπορεί να με πέρασαν για
ανθέλληνα Σιωνιστή. Μπορεί να μην τους άρεσε απλά η φάτσα μου στη φωτογραφία
που έστειλα για τη διαπίστευση.
Μπορεί ο διατεταγμένος μεσαίωνας μέσα στον
οποίο ζουν και εργάζονται κάποιοι υπάλληλοι της ΕΡΤ και η προσπάθεια για
καθημερινή προπαγάνδα υπέρ της κυβέρνησης να μην τους επιτρέπουν καν να
γνωρίζουν ότι είμαστε το πρώτο μεγάλο site στην Ελλάδα που κάλυψε τη Eurovision
όπως της ταιριάζει: με χιούμορ και live blogging, fun περιγραφές χωρίς
σοβαροφάνεια, σαν ένα μεγάλο πάρτι με φίλους. Ας είναι [...] »
(Απόσπασμα άρθρου του Αλ.Διακοσσάβα από τη lifo.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου