Aπόψεις...

Μια πολύ πρόσφατη έρευνα περί συνωμοσιολογίας στη Γαλλία, όπου καταγράφονται υψηλά ποσοστά «πίστης» σε συνωμοσιολογικά κλισέ, μας δίνει το μέτρο μιας σημερινής ανορθολογικής κοσμοθέασης που διατρέχει μεγάλο μέρος των δυτικών κοινωνιών. Γενικεύουμε, με αφορμή την εν λόγω έρευνα, διότι αντίστοιχα φαινόμενα συναντάμε και σε άλλες δυτικές κοινωνίες, με πρώτη ίσως από αυτές την αμερικανική κοινωνία, άλλωστε η εκλογή του Ντ. Τραμπ για πολλούς οφείλεται στα γνωστά fake news, των οποίων η σχέση με τις «θεωρίες συνωμοσίας» είναι, κατά το μάλλον ή ήττον, άμεση.    

Το γενικότερο συμπέρασμα της εν λόγω έρευνας, η οποία βέβαια χρήζει περαιτέρω ανάλυσης, είναι ότι οι λεγόμενες θεωρίες συνωμοσίας συνιστούν μείζον κοινωνικό φαινόμενο, στην πιο πυκνή τους μορφή αφορούν έναν στους τέσσερις Γάλλους, μόνο ένας στους πέντε εμφανίζεται να τις απορρίπτει απολύτως. Οι νέοι φαίνονται πιο επιρρεπείς στη συνωμοσιολογία από ό,τι οι μεγαλύτερες ηλικίες, εκτός από εκείνη τη μορφή της που αφορά την κλιματική αλλαγή και τη μετανάστευση. 

Τέλος, η συνωμοσιολογία συσχετίζεται θετικά με τη λεγόμενη (ακροαριστερή ή ακροδεξιά) λαϊκιστική ψήφο. Η συνωμοσιολογική σκέψη, θα επισημανθεί χαρακτηριστικά από τους δύο σχολιαστές, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να οδηγεί σε μια διαρκή «αιχμαλωσία» της σκέψης από το παρανοϊκό βασίλειο της «υποψίας» για τα πάντα (υποψιαζόμαστε και αμφιβάλλουμε για τα πάντα, εκτός από τις δικές μας απλουστευτικές βεβαιότητες).

                                                                       ("ΤΟ ΒΗΜΑ")

«Για το έγκλημα της Marfin κανένας δεν μετάνιωσε, κανένας δεν ομολόγησε, κανένας δεν απολογήθηκε. Προφανώς οι φασίστες εγκληματίες είναι ήσυχοι με την συνείδησή τους. Εκείνο που δεν έχει προσεχθεί, όμως, είναι το εξής: στις 5 Μαΐου 2010 δεν είχε ακόμα υπογραφεί το Μνημόνιο, ούτε είχαν γίνει αντιληπτές οι επιπτώσεις που θα είχε στην ελληνική  οικονομία η δημοσιονομική κατάρρευση, (γιατί την ολόπλευρη κρίση που ακολούθησε την δημιούργησε η δημοσιονομική κατάρρευση και πτώχευση και όχι φυσικά το Μνημόνιο, το οποίο ήταν εκείνο που εμπόδισε την καταστροφή να γίνει ολοκληρωτική).

Το μόνο δεδομένο που υπήρχε ήταν οι μειώσεις στις αποδοχές των δημοσίων υπαλλήλων, για τον προφανή λόγο πώς είχε καταστεί πλέον σαφές και πως δεν ήταν δυνατόν να μειωθεί το τεράστιο έλλειμμα με άλλον τρόπο παρά με μειώσεις των δαπανών, αλλά και ότι -πριν την συμφωνία για την δανειακή σύμβαση- δεν υπήρχαν χρήματα για την μισθοδοσία του Δημοσίου. 

Δηλαδή στην πραγματικότητα η κινητοποίηση της 5ης Μαΐου 2010 έγινε ως πράξη διαμαρτυρίας για τις  έως τότε (ελάχιστες, αν συγκριθούν με τα όσα ακολούθησαν) μειώσεις των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων. Εμφορούμενοι από οργή, λοιπόν, για τις μειώσεις των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων οι, υποτιθέμενοι ανειρήνευτοι εχθροί του κράτους και των «υπηρετών» του, αριστεριστές αναρχοφασίστες θανάτωσαν τέσσερις ψυχές. 

Γι’ αυτόν τον λόγο και όχι για κάποιον άλλο! Στην Ελλάδα το πελατειακό κράτος, ο κρατικός καπιταλισμός και ο αναρχοφασιστικός ολοκληρωτισμός ανήκουν στο ίδιο στρατόπεδο. Και η κτηνωδία είναι απλά ένα υποπροϊόν της βλακείας».

                                                               (Δ.Ιωάννου -ΑΤΗensvoice)