Τα «καλά»... παιδιά

«Πριν από λίγες ημέρες ο Αλέξης Τσίπρας, ο συναρχηγός του Πάνος Καμμένος και το σύστημα που κινείται πέριξ τους έκλεισαν τρία χρόνια στην εξουσία. Καθεμία από αυτές τις 1.095 ημέρες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. η καθημερινότητα χειροτέρεψε. Το βιοτικό επίπεδο υποχώρησε, το ΑΕΠ συρρικνώθηκε, η απογοήτευση και η κατάθλιψη εγκαταστάθηκαν μόνιμα στα περισσότερα σπίτια.  Γι’ αυτό, το βασικό μέλημά τους είναι να προστατεύσουν το μόνο χαρακτηριστικό που θεωρούν ότι τους κρατά πολιτικά ζωντανούς. Το ότι δηλώνουν «καλά παιδιά». Αφελή, ναι. Ανίκανα, ίσως. Απρόσεκτα, πολλές φορές. Με αυταπάτες και τυχοδιωκτικές εμμονές, συχνά. Αλλά, τουλάχιστον, με -δήθεν- αγνές προθέσεις.

Το αφήγημα, λοιπόν, είναι απλό στη σύλληψη και εύκολο στην κατανόηση και τη διάδοση. Τι κι αν το εισόδημα των Ελλήνων μειώνεται δραματικά; Τι κι αν οι μισθοί μειώνονται διαρκώς, οι συντάξεις περικόπτονται, τα κοινωνικά επιδόματα ψαλιδίζονται, οι φόροι και οι εισφορές αυξάνονται κατακόρυφα; Τι κι αν το επίπεδο σε ασφάλεια, Υγεία και Παιδεία δεν παραπέμπει σε ευρωπαϊκή αλλά σε τριτοκοσμική χώρα; Τουλάχιστον μας κυβερνούν «καλά παιδιά». Με καλή καρδιά και καθαρή ψυχή.

Κι αν μας έχουν κάνει να πάθουμε ανοσία στο ψέμα και τη χυδαιότητα, δεν πειράζει μωρέ, από καλοσύνη τα κάνουν. Βλέπετε, τα «καλά παιδιά»     Aύξησαν κατά 30% τους μετακλητούς και 22% τους συμβασιούχους. Γιατί τα παιδιά των «καλών παιδιών» είναι, ως γνωστόν, και αυτά πολύ καλά παιδιά.    Επέβαλαν 27 νέους φόρους, 21 περικοπές συντάξεων και κοινωνικών επιδομάτων, καθώς και δύο μειώσεις του αφορολόγητου.  Φόρτωσαν με 100 δισ. ευρώ τον ελληνικό λαό στο όνομα μιας δήθεν περήφανης διαπραγμάτευσης. Οδήγησαν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού.

Δίχασαν τους Ελληνες με ένα δημοψήφισμα-παρωδία για να κάνουν αμέσως μετά μια άνευ προηγουμένου κωλοτούμπα. Τότε, ξεχώρισαν τα πραγματικά καλά παιδιά από τα πρώην καλά παιδιά, τα οποία ανέβηκαν όλα μαζί στην εξουσία το 2015 λέγοντας τεράστια ψέματα, έχοντας επικίνδυνες αυταπάτες και ιδεοληψίες και, βεβαίως, εκτοξεύοντας τόνους λάσπης προς τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Μετά το καλοκαίρι του 2015 τα καλά παιδιά είχαν φέρει, πλέον, την κατάσταση στα μέτρα τους.  

Παρέλαβαν μια χώρα σε ανάπτυξη και τη γύρισαν πίσω στην ύφεση ώστε να μπορούν να ξεκινήσουν από χαμηλά. Βλέπετε, όταν έχεις δήθεν αγαθές βλέψεις και θέλεις να κερδίσεις πολιτικό χρόνο, είναι πολύ βολικό να προκαλέσεις οικονομικό και κοινωνικό χάος. Μετά, αναπόφευκτα, όλοι οι οικονομικοί δείκτες θα είναι σε άνοδο. 

Εκτοτε, τα «καλά παιδιά» ψηφίζουν μνημόνια και με τα δύο χέρια. Δεσμεύουν τη χώρα με μέτρα για το 2019 και το 2020, με υπέρογκα πλεονάσματα ως το 2060, με Υπερταμείο Αξιοποίησης Κρατικής Περιουσίας για 99 χρόνια, που καμία από τις προηγούμενες κυβερνήσεις των «κακών παιδιών» δεν είχε δεχτεί να υπογράψει. Διαλύουν με ταξικό μίσος τη μεσαία τάξη.Καθημερινά στρέφουν την αγορά στη μερική απασχόληση με μισθούς πείνας.  Είναι τα ίδια «καλά παιδιά» που δεν ντράπηκαν να τάξουν μισθούς 1.200 ευρώ στη γενιά των 750 ευρώ και δημιούργησαν, τελικά, τη γενιά των 360 ευρώ.

 

Κάθε μέρα που κυβερνούν, λοιπόν, αυτά τα «καλά παιδιά» οι Ελληνες γίνονται φτωχότεροι και εξισώνονται προς τα κάτω. Εφημερίδες, sites, νεοσύστατες εταιρείες δημοσκοπήσεων και τηλεοπτικοί σταθμοί σε εντεταλμένη υπηρεσία υπεράσπισης των «καλών παιδιών» και της πολιτικής και ηθικής εξόντωσης των «μοχθηρών» αντιπάλων τους. Γιατί για να είσαι αντίπαλος των «καλών παιδιών» είσαι σίγουρα διεφθαρμένος, διαπλεκόμενος και προσκυνημένος. Κάπως έτσι τα «καλά παιδιά» χτίζουν καθεστώς και νέα διαπλοκή.

Τα καλά παιδιά έχουν δημιουργήσει στα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου άθλιους καταυλισμούς μεταναστών και προσφύγων. Χώρους όπου η ανθρώπινη αξιοπρέπεια χάνεται μέσα στις λάσπες, στη μόλυνση και τις αρρώστιες, όπου τα καλά και ευαίσθητα παιδιά τα ονομάζουν Κέντρα Φιλοξενίας. Και ως καλά παιδιά δεν έχουν πρόβλημα να παραδεχθούν ότι οι άνθρωποι αυτοί ζουν σε τραγικές συνθήκες. Οτι κινδυνεύουν να πεθάνουν από το κρύο και τις επιδημίες. Οτι δεν μπορούν να εγγυηθούν για τη ζωή τους.

Γιατί δεν έχει σημασία αν απέτυχαν ακόμα και στο -δήθεν- προνομιακό πεδίο της ευαισθησίας. Σημασία έχει ότι απέτυχαν ενώ είχαν αγνές και ευαίσθητες προθέσεις. Και γι’ αυτό είναι περήφανοι! Περήφανοι για την αποτυχία τους!Τα καλά παιδιά     άφησαν την Ελλάδα να καεί,     γέμισαν πετρέλαιο τον Σαρωνικό και από την άλλη καλούσαν τους Αθηναίους να πάνε για μπάνιο, άφησαν τη Μάνδρα να πνιγεί στις λάσπες.  Αλλά, φυσικά, δεν φταίνε. Φταίνε οι δήμαρχοι, το Δασαρχείο, οι προηγούμενοι, αλλά ποτέ τα καλά παιδιά.

Τα καλά παιδιά πουλάνε όπλα με μεσάζοντες και παράνομες διαδικασίες, με έγγραφα μη επικυρωμένα, με αριθμούς που δεν συμφωνούν και με deals που φωνάζουν σκάνδαλο μίζας, αλλά, είπαμε, δεν πρέπει να τους ψέξουμε.

Τα καλά παιδιά κόστισαν πολύ ακριβά. Ιδιαίτερα στους πιο αδύναμους που τα πίστεψαν. Τους ανθρώπους που άκουσαν από τα χείλη τους με το καθαρό βλέμμα και το γοητευτικό χαμόγελο να τους λένε: «Μην πληρώσετε ΕΝΦΙΑ, θα τον καταργήσουμε». «Μην είστε κορόιδα, μην πληρώσετε διόδια». «Μην πληρώνετε δάνεια, θα έρθει σεισάχθεια». «Καμία περικοπή στις συντάξεις, θα τις επαναφέρουμε στα επίπεδα προ κρίσης».

Σήμερα, οι ίδιοι άνθρωποι χάνουν τα σπίτια τους για οφειλές μερικών εκατοντάδων ευρώ στην Εφορία. Βλέπουν τα εισοδήματά τους να ψαλιδίζονται, το ΕΚΑΣ να καταργείται και τις συντάξεις διαρκώς να περικόπτονται.Και την ίδια ώρα τα καλά παιδιά να θριαμβολογούν για δήθεν υπέρβαση στόχων.

 

Κάπως έτσι, με όπλο το «αντιμνημόνιο», έγιναν η μακροβιότερη μνημονιακή κυβέρνηση. Με όπλο τη «σκληρή διαπραγματευτική τους ικανότητα» έκαναν τα πάντα πιο εύκολα για τους ξένους. Με όπλο το «νέο» έκαναν το παλιό να μοιάζει όαση. Με όπλο την «ευαισθησία» έκαναν τη χυδαιότητα κυρίαρχη.     Με όπλο το «ηθικό πλεονέκτημα» έκαναν την ασυδοσία τρόπο ζωής (και πολιτικής επιβίωσης). Με όπλο το «ταξικό πρόσημο» εξαφάνισαν τη μεσαία τάξη. Με όπλο την ελπίδα μάς έριξαν σε συλλογική κατάθλιψη και παραίτηση.

Μόνο που το ξέρουν και οι ίδιοι ότι αξίζουμε πολύ καλύτερα.Και όσο και αν επενδύσουν στον διχασμό και τη λάσπη, ως μέσα πολιτικής επιβίωσης, ενωμένοι θα γυρίσουμε σελίδα αφήνοντας τα «καλά παιδιά» των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εκεί όπου ανήκουν. Στο χθες!»    

                                       (Αρθρο του Ν. Ρωμανού από το «Πρώτο Θέμα»)